4,8 miljoen bezoekers in Vlaamse musea
Maandag 10/11 Het aantal museumbezoeken viel in 2020 sterk terug als gevolg van de maatregelen die werden genomen in het kader van de Covid-19-crisis. Zowel in het voor- als in het najaar van 2020 waren de Vlaamse musea tijdelijk gesloten. In 2021 waren de musea het hele jaar geopend, maar aanvankelijk nog met strikte sanitaire maatregelen, beperkingen op het vlak van bezoekersaantallen en een verbod op groepsbezoeken. Dat maakte dat de stijging van de bezoekersaantallen in 2021 nog beperkt bleef.
In 2023 werden er voor het eerst meer museumbezoeken geregistreerd dan voor de Covid-19-crisis. In 2023 waren de landelijke musea goed voor 58% van het totaal aantal museumbezoeken, de regionale musea voor 12% aan en de cultureel-erfgoedinstellingen voor 29%.
Ten opzichte van 2022 is het aandeel van de bezoeken aan de cultureel-erfgoedinstellingen gestegen van 9% naar 29%, het aandeel van de bezoeken aan landelijke musea daarentegen naam af van 79% naar 58%.
Now büre...
Maandag 10/11 Soej en Suska stön vantiêd op de now büre te kiêke. Die woeëne ter paas, en zoe te zien, kunne ze hun haan nog nie van mekoar aaf haauwe.
Lüstert.
Tot tekomede móndig.
Fons
Herfstrit...
Zaterdag 8/11 Ik kies de richting Leopoldsburg. Waarom? Mijn vrouw heeft me een nieuwe zonnebril opgedrongen en als je op deze tijd van de dag die kant op fietst, schijnt de zon recht in je ogen. Dan komt zo’n ding goed van pas! “Hoe heb ik dit ooit kunnen doen toen ik nog geen zonnebril had?” vroeg ik me af.
En wat een kleurenpalet! De bomen zijn weliswaar al een flink deel van hun tooi kwijt, maar er blijft genoeg over om je te verbazen met een explosie van geel-, oker-, bruin-, rood en oranjeschakeringen.
Als ik alleen ben – en ik fiets het liefst van al alleen – kan ik dan niet weerstaan aan de verlokking om ergens op een houten zitbank plaats te nemen. Deze keer was het in Gelderhorsten, bij het Kanaal van Beverlo. En dan volgt er onvermijdelijk een half uurtje gemijmer over alles en nog wat. Wat kan de wereld mooi zijn! Wat een heerlijk gevoel is het, te beseffen dat je lééft tussen al die pracht. Floep! Een vis springt wel een twintigtal centimeter boven het kanaalwater uit. Die vindt dat dus ook.
Ik herinner me dat ik vanmorgen, toen ik vertrok, de krant uit de brievenbus gehaald heb. Die moet dus in mijn fietstas zitten. Even kijken.
Vijftien ‘overlevers’ van seksueel misbruik door kerkelijke waardigheidsbekleders gaan op bezoek bij de paus. Maar ze verwachten weinig, zeggen ze zelf. De Russen hebben nog maar eens een hevige nachtelijke aanval op Oekraïense doelen uitgevoerd. Een Vlaamse vrouw heeft via K I een kind gekregen. Het sperma kwam van een man met een genetische afwijking. Of het kind ook genetisch belast is, staat nog niet vast. O ja, de pipetten die bij die handeling gebruikt werden, waren niet gespoeld. En nee, de Belgische politie en ons leger hoeven niet meer met jeeps over landwegen de drones te volgen die over ons grondgebied zoemen. (Het lijkt toch echt wel een stripverhaal van Jommeke!) De Duitsers en de Fransen komen ons helpen.
Plons! Vlak bij me schiet de bek van een blauwe reiger als een bliksemschicht het water in. Als hij terug boven komt, spartelt er een zilveren vis in. Zou het diezelfde zijn die daarstraks zo brutaal boven de oppervlakte uit sprong?
Ik stap terug op mijn fiets. Negentien kilometer wijst mijn teller. Over een kleine drie kwartier ben ik weer thuis.
Chel Driesen