Nieuws Lommel

Dat zijn de kerken van Kerkhoven, Heeserbergen, Lommel-centrum en Heide-Heuvel. Voor de andere kerken zullen de exploitatie- en investeringstoelagen verder afnemen, tot er een verkoop plaatsvindt of een nieuwe bestemming wordt gevonden.

Burgemeester Bob Nijs reageerde dat het project gaandeweg zijn oorspronkelijke draagvlak heeft verloren. “Het meerjarenplan wordt jaarlijks bijgestuurd. We blijven in gesprek met Stevensvennen om te bekijken of er nog mogelijkheden zijn. Maar om te stellen dat er niets meer zal gebeuren en dat het project definitief dood is, dat zijn woorden die u in de mond neemt,” klonk het.

Verduyckt nam daar geen genoegen mee en herhaalde dat, afgaande op het voorliggende meerjarenplan, er de komende zes jaar geen concrete stappen meer worden voorzien. Dat terwijl er volgens hem al aanzienlijke kosten zijn gemaakt, onder meer voor de aankoop van de kerk en het aanstellen van een ontwerper. Hij benadrukte opnieuw dat hij niet gelooft dat de wijk geen toekomst ziet voor het project.

De burgemeester reageerde daarop nogmaals: “Ik zeg niet dat de wijk niets wil. Er is een participatietraject opgestart, maar het voorstel dat voorlag – inclusief een fietscafé – bleek onvoldoende gedragen."

Ook Rina Ven mengde zich in het debat, zij het met een vraag over de kerk van Lutlommel. Ze verwees naar een eerdere vraag in mei over het Clerinxorgel en vroeg of daar intussen een bestemming voor was gevonden. 

Schepen Vanderkrieken antwoordde dat de kerk momenteel in onderhandeling is over de verkoop van het gebouw, waarbij ook de vraag naar de toekomst van het orgel werd gesteld. Er was aanvankelijk interesse uit Luik en zelfs uit Italië, maar die pistes liepen dood. “Vandaag moeten we helaas vaststellen dat niemand het orgel wil overnemen,” aldus de schepen.

De suggestie om het instrument onder te brengen bij de Kunstacademie bleek evenmin haalbaar. Volgens Vanderkrieken beschikt de academie eenvoudigweg niet over de ruimte om het orgel te huisvesten.

Het opvallende ontwerp van de toren is van de hand van MaMu architecten. Zij lieten zich inspireren door het golvende lijnenspel van de Sahara-duinen. De touwen die rond de toren zijn gedrapeerd hebben een natuurlijke kleur en uitstraling. Ze zijn soepel, maar tegelijk voldoende zwaar om licht door te hangen. Door ze afwisselend strak en los rond de constructie te wikkelen, ontstaan de zachte lijnen die zo typerend zijn voor het landschap van de Sahara.

Alle gemarkeerde wandelroutes in de Lommelse Sahara passeren langs de uitkijktoren. Wie het bij een korte verkenning wil houden, kan kiezen voor de blauwe wandelroute. Vanaf het startpunt bedraagt de wandeling ongeveer 2,5 kilometer.

Ook fietsers kunnen vlot tot bij de uitkijktoren geraken. Fiets tot aan de voetgangersbrug tussen fietsknooppunt 231 en 232, stap daar af en parkeer je fiets. Steek de brug over en volg vervolgens de wandelknooppunten 38 – 37 – 36. Na een korte wandeling van ongeveer 700 meter sta je aan de voet van de toren.

Een bezoek aan De Reus van Bosland is zo niet alleen een sportieve uitstap, maar ook een unieke kans om de Lommelse Sahara eens van bovenaf te bewonderen. (Stad Lommel)

Met het speciale oudejaarsticket reis je voor amper 3 euro onbeperkt met de bus op oudejaarsavond vanaf 18 uur én op nieuwjaarsdag. Zo hoef je je geen zorgen te maken over parkeren of rijden na het feest. Daarbovenop voorziet De Lijn in Lommel een extra feestbus op lijn 482 tijdens de avond en nacht van oudjaar. 

Deze feestlijn rijdt tussen Lommel Station en Hamont (en omgekeerd) en bedient in Lommel volgende haltes: 

- Kliniek (Stationsstraat) 

- Autoweg (Stationsstraat) 

- Kerk,  

- Enneven 

- Lutlommel School

- Grote Barrier 

Dankzij deze extra verbinding raken feestvierders ook ’s nachts vlot en veilig op hun bestemming. Meer info over tickets en de exacte dienstregeling vind je hier.

Danny begon ooit met kleine teksten op Facebook-communitypagina’s. “In die tijd was dat nog véél levendiger dan nu,” zegt hij. Via Jan Buyens belandde hij bij het columnschrijven, en dat doet hij nog altijd, nu voor De Lommelse Gazet. Het echte startschot voor zijn boekencarrière kwam in 2018 met zijn eerste boek, een roman die hij zelf omschrijft als een soort “outing”: over kantoorleven én over vermoedens die later bevestigd werden.

“Dat eerste boek was eigenlijk een soort outing van mijn autisme,” zegt Danny. Het werk is deels roman, deels bekentenis, en biedt een ongefilterde inkijk in zijn hoofd. Enerzijds beschrijft hij het dagelijkse kantoorleven, met herkenbare types en situaties. “Voor veel lezers had dat iets weg van de televisiereeks Het Eiland,” vertelt hij. “Maar dan volledig vanuit mijn perspectief.”

Parallel loopt het verhaal van zijn thuissituatie en zijn groeiende bewustwording rond autisme. Het boek is bewust chaotisch opgebouwd: losse flarden, cursieve zijsprongen, woordspelingen die soms los lijken te staan van de verhaallijn. “Maar als je het leest, merk je wel hoe ik denk,” zegt hij. “Sommigen vinden dat vermoeiend, anderen zeggen nog altijd dat het mijn beste boek is.”

De impact was groot, zowel persoonlijk als professioneel. Het boek zorgde voor herkenning, maar ook voor foute interpretaties en wrijving op het werk. “Ik was naïef,” blikt hij terug. “Ik wilde gewoon dat verhaal vertellen.”

Rond zijn midden veertig kwam dus autisme expliciet in beeld. “De familiale begeleiding rond de kinderen zette het mee in gang. Al snel zei een experte: 'Ik denk dat papa ook autisme heeft.' Na een uitgebreide testing volgde een officiële diagnose.” Voor Danny was het vooral een verklaring die rust bracht. “Dat was een bevrijding. Een warme deken. Je beseft: ik ben niet alleen. Als volwassene ben je jezelf heel bewust van zo'n diagnose.”

Tegelijk viel die periode samen met moeilijke momenten op het werk. “ Structurele veranderingen die me niet lagen, overspanning, burn-out… waar ligt de lijn? Ik ben altijd blijven schrijven. Dat was mijn reddingslijn.”

Zijn schrijfsels bestaan vaak uit korte verhalen en columns: over kleine observaties, over het leven, soms scherp, soms ontroerend, bijna altijd met taalspel. “Mijn brein is maniakaal op woordspelingen,” lacht hij. “Ik noteer woorden en zinnen in van die goedkope A5-boekjes, op de zetel. En als ik dan in mijn ‘hoekje’ zit, begin ik te typen. Meestal vertrekt alles vanuit één zin… en dan ben ik weg.”

Die ‘hoek’ is belangrijk: een vaste plek waar hij in zijn eigen wereld kan schrijven. “Als ik daar zit, voel ik mij de koning van mijn kamer.”

Om de twee weken schrijft Danny ook een verhaal in het Lommels dialect, fonetisch genoteerd. “Dat is een specialiteit op zich,” zegt hij. “Ë mèskë is een meisje… maar ë méskë is een meisje. En dan heb je nog die doffe e’s en accentjes op andere klinkers.” Hij volgt daarbij grotendeels de aanpak van de overleden Lommelse dialectspecialist Jos Jansen, die eerder al dialectverhalen schreef. “En ik test woorden ook uit. ‘Saluatie’ bijvoorbeeld: in ’t Lommels (salëwasiej) is dat een slag uitdelen. Dat vind ik heerlijk.”

 Tussen de columns door schreef hij ook fictie. Zijn roman Mandus (over een psychopaat) was een totaal ander genre, maar “wel op mijn manier: humor en woordspelingen, zelfs in zwarte stukken.” Het schrijven was intens. “Ik kon dat niet loslaten. Ik schreef maar door en had vooraf geen vast plan. Het boek werd mijn leven. Halverwege heb ik het echt even opzij gegooid, zo opslorpend was het.”

Waar veel auteurs zuchten bij het woord ‘promotie’, pakt Danny het anders aan. “Zet mij niet voor honderd man, dat lukt mij niet.” Geen klassieke boekvoorstelling dus, wel een heel persoonlijke aanpak via Facebook. “Ik kondig aan dat er een nieuw boek is en vraag wie er eentje wil. Mensen kiezen: ik stuur het op, of ik kom het brengen, altijs gesigneerd. Soms steek ik het in de brievenbus, soms kom ik binnen voor een babbel.”

En die babbels groeien soms uit tot vriendschappen. “De eerste keer staan ze soms met geld aan de deur. Daarna zeggen ze al snel: kom binnen!”

Danny verkoopt per boek enkele honderden exemplaren. Weinig E-books: “Mijn boeken werkten in het verleden vaak met foto’s en gedichten of met opmaak die digitaal minder tot zijn recht komt. Mijn publiek is doorgans ook wat ouder.” Wat telt, is lezen. “Als het in de bib staat en ze lezen het, is dat voor mij even belangrijk. Ik ben verslaafd aan feedback. Dat geeft mij vertrouwen.”

Er is nog een idee dat blijft sluimeren: zijn ‘Ontmoetingen’, lange gesprekken bij mensen thuis, als belevingsportret. “Ik heb er al een vijftiental gedaan. Ooit wil ik daar misschien een boek van maken… en dan deel twee: tien jaar later, om te zien hoe levens veranderen.”

Danny besluit zoals hij schrijft: spontaan, met een glimlach en zonder franjes. “Ik ben wie ik ben. En ik schrijf zoals ik schrijf. Niemand moet het lezen… maar als je het leest, hoop ik dat het voelt alsof je er zelf bij zit.”

Met Speciaal voor jou levert Danny Vandenberk nu een echt leesboek af: een vrolijke, gelaagde verhalenbundel met maar liefst 80 verrassende vertellingen, waarvan het merendeel autobiografisch is. De toon beweegt moeiteloos van intiem en filosofisch naar informatief, luchtig en soms licht absurd. Alles is kwistig overgoten met Danny’s eigen kruidenmix: humor, zelfrelativering, woordspelingen en onverwachte wendingen. Vroeg of laat – meestal vroeg – herken je jezelf en ben je helemaal mee. Of net niet, en lees je met verwondering hoe speciaal Danny wel, of net niet, is.

Voor die herbestemming wordt gewerkt met een zogenaamd box-in-box-systeem. Centraal in de kerkruimte komt een grote unit met een onthaal, archief, bibliotheekruimte en een vergaderlokaal. Deze centrale constructie telt drie verdiepingen. In de zijbeuken wordt telkens één aparte unit voorzien met kantoorruimtes, werkplekken voor vrijwilligers en bijkomende depotruimte. 

De herbestemming past binnen het bredere kerkenbeleidsplan, dat in 2023 werd goedgekeurd. Dat plan vertrekt vanuit de vaststelling dat het aantal kerkgangers jaar na jaar afneemt en ook het aantal priesters geleidelijk vermindert. Daardoor worden de kosten om bepaalde kerken uitsluitend voor erediensten open te houden steeds moeilijker te verantwoorden. Het beleidsplan voorziet dan ook dat meerdere kerken in aanmerking komen voor een bijkomende of alternatieve invulling. De laatste misviering in de Sint-Jozefskerk vond plaats op 20 december 2024. Volledig verdwijnen doet de liturgische functie echter niet: de kerk van Lommel-Kolonie beschikt over een winterkapel, die ook in de toekomst nog gebruikt kan worden voor erediensten.

“Ondanks die enorme uitgaven blijven veiligheid, zorg en sociale ondersteuning voor de eigen bevolking onder druk staan,” klonk het.

Volgens Vlaams Belang gaat het niet om losse incidenten, maar om het gevolg van jarenlange politieke keuzes waarbij financiële verantwoordelijkheid en lokale draagkracht uit het oog zijn verloren. De partij benadrukt dat solidariteit volgens haar geen vrijgeleide mag zijn voor onbeperkte uitgaven en structurele overlast.

Met de actie herhaalt Vlaams Belang zijn eis om het asielcentrum in Lommel te sluiten en pleit het voor een fundamentele koerswijziging waarbij veiligheid, rechtvaardigheid en een verantwoord gebruik van publieke middelen opnieuw centraal moeten staan. (Toon Vranken)