Nieuws Hamont-Achel
Vuurwerkverbod in Hamont-Achel
Maandag 29/12 Met de feestdagen voor de deur wil het stadsbestuur van Hamont-Achel inwoners nog eens duidelijk herinneren aan het geldende vuurwerkverbod. Dat verbod geldt in de volledige Politiezone HANO, en dus ook op het grondgebied van Hamont-Achel. Wie het verbod niet respecteert, riskeert een GAS-boete.
Waarom een vuurwerkverbod?
Het afsteken van vuurwerk brengt verschillende risico’s en nadelen met zich mee:
- Veiligheid: vuurwerk kan leiden tot brandwonden, ongevallen en ernstige schade aan personen en eigendommen.
- Huisdieren en wilde dieren: het harde geluid veroorzaakt vaak extreme stress bij dieren, met soms levensbedreigende gevolgen.
- Rust in de buurt: vooral ouderen, jonge kinderen en kwetsbare personen ondervinden hinder van het lawaai.
Door geen vuurwerk af te steken, draagt iedereen bij aan veilige, rustige en diervriendelijke feestdagen. Zo zorgen we samen voor een aangename en milieuvriendelijkere start van het nieuwe jaar. (Stad Hamont-Achel - Foto Guido Swusten)
De laatste mis op Achel-Statie
Zondag 28/12 Na het beëindigen van de laatste misviering in Achel-Statie werden zondag in alle soberheid vijf religieuze objecten in processie meegenomen naar de kerk van Achel-centrum, waar ze voortaan een blijvende plaats krijgen. Het ging om het processiekruis, het beeld van de heilige Odilia, het Evangelieboek, de Paaskaars en de ciborie.
Na een woord van dank voor alle vrijwilligers en medewerkers die zich doorheen de jaren hebben ingezet voor de liturgie in deze kerk, nodigde de pastoor de aanwezigen uit om vanaf volgende week de erediensten mee te vieren in de andere kerken van Hamont-Achel.
Een bijzonder en symbolisch moment volgde op het einde van de viering (foto boven): de pastoor overhandigde de kerksleutels van de kerk van Achel-Statie aan kerkmeester Peter Verhoeven, waarmee een lange periode van parochieel leven in dit kerkgebouw officieel werd afgesloten. (Luk Van De Sijpe)
Henri L'Allemand in de Achelse Kluis (3)
Zondag 28/12
Het uur voor het avondeten nadert. Mijn gids begeleidt me het klooster in. Door kale gangen waar een gefilterd licht binnenvalt, stappen monniken biddend voorbij. Meer dan ze stappen, glijden ze over de vloer. En als er niet dat tikken van hun rozenkransen tegen hun dijen zou zijn, zou je ze in dit gedempte daglicht voor spookachtige schaduwen houden.
In de eetzaal voor de bezoekers, wit en kaal, zet ik me aan tafel. Met smaak eet ik mijn boterhammen, deze keer wel met boter besmeerd. Een broeder brengt me commijnekaas. Dat alles, overgoten met een glas straf bruin bier, smaakt me heerlijk.
De nacht daalt over de Kluis. En ook ik ga op tijd naar bed. Mijn kamer is ruim en heeft een mooi uitzicht op de tuin. Een eenvoudig, maar proper bed is het belangrijkste meubelstuk. Mijn vermoeidheid zorgt ervoor dat ik dit bed zacht vind, toch in vergelijking met de strozak tussen wat planken waarop de monniken zich te rusten leggen.
Of ik gebruik zal maken van de mogelijkheid om hier drie opeenvolgende dagen gratis te blijven logeren? Dat hangt enkel van mezelf af. Daarna moet ik sowieso vertrekken. Maar met een dag tussenpoos mag ik me desgevallend weer voor een nieuw gratis logement van drie dagen aanbieden…
Nu lijkt alles dood in dit immense gebouw. Met het zwakke schijnsel van de maan daalt een zekere vredigheid over de Kluis neer.
Ik moet wel diep geslapen hebben, want de klok die de monniken om middernacht wekt voor een uur koorgebed heb ik niet gehoord. Om vier uur wekt het langzame en duidelijke gelui me wel. Ik sta op en ga de eerste misviering van deze nieuwe dag observeren.
In de witte en kale, kleine, modern uitziende kapel zonder de minste versieringen trekt niets mijn aandacht. Ik concentreer me op de monniken die in volkomen stilte naar hun plaats glijden. Zonder enige muzikale opsmuk, zonder orgel, begint de mis. Achteraan in de kerk, waar ik ben gaan zitten, dooft de zware stem van de celebrant tot een gefluister. Gebogen, bijna slapend, geven de monniken zich over aan het koorgebed. Al die geestelijken met hun witte ruggen, waar een kale kruin bovenuit steekt, zijn in harmonie met de kaalheid van de muren. Hier is alles eentonig wit, weggevaagd, luguber.
’s Zondags mag het publiek hier naar de mis komen. Dan speelt het orgel wel, de ijzige stilte van de Kluis doorbrekend.
Ik haast me deze ochtend weg om deze dodenstad, waar levende doden zich voortbewegen, achter me te laten. Nog nooit weerklonk hier de lach van vrouwen. Als handlangers van de duivel zijn die wezens binnen deze muren slechts een bron van conflict. Verder dan de spreekkamer mogen ze absoluut nooit.
Na een eenvoudig ontbijt werp ik nog een laatste blik op het imposante geheel. En dan valt de poort achter mij in het slot. Ik sta weer midden op het platteland, midden in de volle natuur. Ik voel me opgelucht, ik ben weer vrij. Ik herleef.
Jef Vanbussel
Foto hierboven: Henri L'Allemand – “Koorgebed: al die geestelijken met hun witte ruggen en hun kale kruin.”
Foto hieronder: Henri L'Allemand – “Om vier uur wekt het langzame en duidelijke gelui me wel. Ik sta op en ga de eerste misviering van deze nieuwe dag observeren.”
Foto’s: Heemkunde De Goede Stede Hamont-Achel
Bron tekst: Henri L'Allemand, En Campine, excursion d’un cycliste à travers le Limbourg belge
Vertaling: Jef Vanbussel
In deze reeks verscheen eerder:
Grevenbroeker Echo's 133, zopas verschenen
Zaterdag 27/12 Het laatste nummer van dit jaar van Grevenbroeker Echo’s staat opnieuw boordevol boeiende verhalen uit het verleden van Hamont-Achel en de ruime regio. De redactie neemt de lezer mee langs markante figuren, opmerkelijke familiegeschiedenissen en unieke gebeurtenissen die mee het lokale geheugen vormen.
Zo is er aandacht voor missionaris Clement Poelmans, wiens levensverhaal een boeiende inkijk biedt in een bewogen tijd. Daarnaast bevat het nummer een diepgravende studie over de – volgens de auteurs – foutieve benaming provincie Limburg, geïllustreerd met enkele bijzondere historische landkaarten.
Ook genealogische liefhebbers komen aan hun trekken. Het merkwaardige verhaal van de oude familie Claes, oorspronkelijk afkomstig uit Lille maar later uitgegroeid tot een grote Achelse familietak, wordt uitvoerig belicht. Verder worden de lotgevallen geschetst van de familie Symkens uit Hamont.
Een absolute blikvanger is het uitgebreide relaas over de grootste manifestatie die ooit op de markt van Hamont plaatsvond: de indrukwekkende processie van Onze-Lieve-Vrouw van Banneux in 1954. Het beeld werd toen per boot via de kanalen door Limburg rondgedragen, onder het toeziende oog van de bisschop van Luik, mgr. Kerkhofs. Tegelijkertijd werd ook de kapel van de Haart plechtig ingewijd.
Het nummer sluit af met een warme oproep om in het nieuwe jaar opnieuw een abonnement te nemen op Grevenbroeker Echo’s — of om er voor het eerst aan te beginnen — en zo deze rijke lokale geschiedschrijving te blijven ondersteunen.
De sluiting van 2 Hamont-Achelse kerken is nabij
Vrijdag 26/12 Terugblik op Achel-Statie: een parochie met een ziel
De kerk van Achel-Statie, toegewijd aan de Heilige Kruisvinding, werd ingewijd in 1963. Ze groeide uit tot het kloppend hart van een levendig gehucht, met naast de kerk ook een pastorie, een parochiezaal en een katholieke lagere school. Lange tijd werd de parochie bediend door de pater Kruisheren, die er een blijvende stempel drukten op het religieuze en sociale leven.
Toch gaat de geschiedenis van de parochie verder terug. Al in 1950 werd er een noodkerk ingericht, in afwachting van een volwaardige kerk. Die noodkerk was bijzonder van oorsprong: een verbouwing van één van de quarantainestallen van het voormalige station van Achel. Van bij het begin was Achel-Statie dus een gemeenschap die met beperkte middelen, maar met veel engagement, haar eigen weg ging.
Architectuur en inrichting: sober maar doordacht
Voor de bouw van de nieuwe kerk werd aanvankelijk een gerenommeerde architect aangesproken die ook betrokken was bij de nieuwe gebouwen van de Achelse Kluis. Zijn ontwerp werd echter als te luxueus en te duur bevonden. Uiteindelijk viel de keuze op architect Daniëls uit Maaseik, die een modernistische, sobere zaalkerk ontwierp.
Het interieur werd in grote mate vormgegeven door pastoor Cor Huygens. Bijzonder opvallend waren de stalen liturgische voorwerpen aan en rond het altaar, ontworpen door edelsmid Harry van den Thillart uit Rosmalen. Ze gaven de kerk een eigen, herkenbare uitstraling.
De schutsheilige van de kerk was de Heilige Odilia, patrones van de orde van de Kruisheren. Haar naam leeft voort in de aanpalende Sint-Odiliastraat, een blijvende herinnering aan de spirituele wortels van de parochie.
Een opmerkelijke altaarwijding
Bij de wijding van het altaar deed zich een memorabel moment voor. Zoals gebruikelijk plaatste de bisschop de eerste reliek met de rug naar het volk. Pastoor Huygens nodigde hem vervolgens uit om de tweede reliek aan de andere zijde te wijden — en zich dus naar de gemeenschap toe te keren. De boodschap was duidelijk en gedurfd. De bisschop aarzelde, maar ging erop in. Daarmee werd in Achel-Statie, nog vóór de hervormingen van het Tweede Vaticaans Concilie, symbolisch de stap gezet naar een liturgie met het gelaat naar het volk.
Afscheid in dankbaarheid
De allerlaatste viering in de kerk van Achel-Statie vindt plaats op zaterdag 27 december 2025 om 17.30 uur. Het wordt een uniek en dankbaar afscheid, gedragen door herinneringen aan tientallen jaren van samen vieren, rouwen en vieren van het leven.
Ook in Hamont-Lo nadert het afscheid. Daar wordt de laatste viering gehouden op zaterdag 3 januari 2026 om 19.00 uur.
Met het sluiten van deze kerken verdwijnt meer dan alleen een plaats van eredienst. Het zijn gebouwen waarin generaties hun geloof, hun vreugde en hun verdriet deelden. Die herinneringen blijven — in verhalen, in foto’s en vooral in de mensen die er gemeenschap vormden.
Foto's onder:
- Het tabernakel kreeg een prijs op een bijzonder tentoonstelling in Salsburg in 1963. Dit is het werk van de kunstsmid en beeldhouwer van de Thillart uit Rosmalen - Het bijzonder beeldje van de H. Odilia, patrones van de orde van de Kruisheren
Hartverwarmend kerstconcert 'Vrede is...'
Vrijdag 26/12 Op maandagavond 22 december brachten Koor Noorderklanken (Achel) en jeugdkoor De Piccolo’s (Pelt) een warm en ingetogen kerstconcert in de Sint‑Jozefskerk Boseind‑Neerpelt. Onder de titel “Vrede is …” werd het publiek meegenomen in een muzikale bezinning die perfect aansloot bij de kerstsfeer.
Het concert bestond uit twee duidelijk afgelijnde delen. In het eerste deel stond een gezongen meditatie over vrede centraal. Met zorgvuldig gekozen teksten en muziek werd stilgestaan bij de betekenis van vrede in de wereld van vandaag. De afwisseling tussen koorzang en woord zorgde voor een verstilde en indringende luisterervaring. Na de pauze volgde het tweede deel, waarin de nadruk lag op de warmte en traditie van Kerstmis. Met herkenbare kerstklanken en harmonieuze samenzang brachten Noorderklanken en De Piccolo’s een sfeervol geheel dat door het publiek bijzonder werd gesmaakt.
Het werd een hartverwarmende avond, waarin muziek, bezinning en kerstgevoel samenkwamen. Het talrijk opgekomen publiek beloonde de koren met een warm applaus en verliet de kerk duidelijk geraakt door deze muzikale kerstvertelling.
(Foto's Jens Veraa) Meer foto's